Antalyadaki doktorumuzla tanışmış olduk. Berra Hanımın yerini veremese de beğendim. Tekrardan ayrıntılı kalbine, böbreklerine vs. baktı çok şükür bir sorunumuz yok. Erken doğum riskinin bulunmadığını söyledi. Renkli fotoğraf vermek istese de maşallah oğlum her zamanki gibi durmadı yerinde. Çok uğraştı eh fena olmasa da bir fotoğraf verdi. Benim oğlumun yuvarlak suratı küçücük burunu var:) Doktorumuz bi babamıza baktı bi bana baktı yüzünün yuvarlıklığı size benziyor dedi bana:) Eee bende mutlu oldum tabi:)
Yavrumu izlemek beni çok ama çok mutlu etti... Doktor bir ay sonra gelirsiniz deyince içimden haftaya gelsek olmaz mı demek geçmedi değil hani;)
Eve geldim fotoğrafına bakıp yavrumu sevdim ve gözyaşlarımı tutamadım.. O kadar masum duruyor ki.. Ama maalesef zor bir hayatın kucağına gelecek. Ama söz veriyorum yavruma onu elimden geldiği kadar bu dünyanın zorluklarından koruyacağım inş...
Şu aralar korktuğum tek şey iyi bir anne olamamak... Ve Rabbimin karşısında yavruma bakamadığımdan dolayı sorguya çekilmek. Aslında bize basit gibi görünen şey o kadar ulvi ve o kadar zor ki şimdiden bunu anlayabiliyorum. Ona iyi şartlar hazırlamak yetmiyor manen kendimizi dolduramazsak yavrumuza da faydalı olamayız. Sadece cebine parasını koyup okula göndermek, iyi üniversitelerde okutmak maalesef yetmiyor. Sevgimizi, manevi değerlerimizi katmadıktan sonra yaptığımız onca masraf çöpe gitti demektir. Rabbimin bize verdiği emanete ne derecede sahip çıktık oturup saatlerde düşünülecek bir mesele... Başarabilirsek eğer ne mutlu bizlere...
Bir programda şu söz çok hoşuma gitti: ANNELİK BEBEĞİN ANA RAHMİNE DÜŞTÜĞÜ ANDA BAŞLAR, BABALIK İSE SONRADAN ÖĞRENİLİR... Ne kadar doğru... Bunu ancak kalbi pıt pıt diye attığını gördüğünüz andan itibaren hissedebilirsiniz. Ve bu his bebeğinizle beraber büyüyor ve onu kucağınıza aldığınız anda en doruk noktasına ulaşıyor olsa gerek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder